Γιολάντα Σακελλαρίου, Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος

Power Plant, foto by Jascha Hoste

[Αποσπάσματα]

 

ΑΙΝΙΓΜΑ

Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο έγερνε προς τα κάτω, λες και ο νόμος της βαρύτητας τραβούσε τις αισθήσεις του προς τη γη που πατούσε.

 

Αναρωτιόταν μήπως κατά τη διάρκεια της ζωής του η όρασή του είχε περιφρονήσει παραπάνω από όσο έπρεπε όλα εκείνα τα μικρά πλάσματα που άλλοτε μυστικά και άλλοτε φανερά κυκλοφορούν πάνω στο χώμα ή μήπως η ακοή του δεν είχε αρκετά αφουγκραστεί τα χθόνια. Όσο για την όσφρηση, ό,τι ευωδίασε έστω και μία μοναδική φορά το θυμόταν. Έτσι λοιπόν, παρότι τον παραξένευε αυτή η συμπεριφορά του σώματός του την υπέμενε αδιαμαρτύρητα γιατί πίστευε πως πριν ολοσχερώς χαθεί θά ’πρεπε να ολοκληρώσει στο έπακρον τον κύκλο της σχέσης του με την ύλη.

 

Όμως, πράγμα περίεργο, όσο το σώμα του μαγνητιζόταν από το κέντρο της γης, τόσο η ψυχή του γύρευε να είναι ευθυτενής∙ τόσο πλήθαιναν οι μοίρες ανάτασης στο τόξο της, με αποτέλεσμα η ράχη του να εκτείνεται προς τα πάνω. Οι μύες διαστέλλονταν όλο και περισσότερο και κάθε μέρα που περνούσε άλλαζε κάτι στο αρχικό του σχήμα. Το δέρμα του λείανε και λέπτυνε τόσο που κατόπτριζε τις κινούμενες κορφές των δέντρων, κομμάτια ουρανού και αστερισμούς.

 

Χάρτες ανάγλυφοι ασυνήθιστων τόπων αναδύθηκαν στο σώμα του σαν τατουάζ. Επιθυμία για ταξίδια, σκέφτηκε, και καθώς δεν του είχε απομείνει παρά μόνον η αφή, ένα πρωί του φάνηκε πως άγγιζε δρόμους, πλατείες, σωρούς από σκουπίδια, πρόσωπα, ποτάμια, πουλιά…

 

 

 

ΑΙΦΝΗΣ ΤΟ ΨΥΧΡΟ ΠΡΑΣΙΝΟ

Γλίστρησε από το κρεβάτι μέσα από τα καλώδια του καρδιογράφου. Ξέφυγε από τον πανικό που επικρατούσε στον θάλαμο. Τον εκκωφαντικό θόρυβο της τεχνητής αναπνοής. Κατέβηκε ξυπόλυτη τις μαρμάρινες σκάλες από τον δεύτερο όροφο. Διέσχισε το προαύλιο του νοσοκομείου. Αύγουστος. Κόντευε τέσσερις το απόγευμα και ο ήλιος έκαιγε. Φυσούσε λίβας. Κοντοστάθηκε. Έμοιαζε χαμένη. Γύρω της άδειοι τηλεφωνικοί θάλαμοι. Δε μπήκε σε κανέναν. Συνέχισε. Μια περπατούσε, μια αιωρούνταν πάνω απ’ την πόλη. Κατευθύνθηκε προς το σπίτι όπου είχε ζήσει τον τελευταίο χρόνο. Προσπάθησε να θυμηθεί το δρόμο. Τα κατάφερε. Εισχώρησε με ορμή στο αναστατωμένο από το λίβα διαμέρισμα και βρέθηκε αντίκρυ στον πορτοκαλή γάτο. Την αναγνώρισε. Έκανε να νιαουρίσει και κάτι σαν μικρό λευκό νεφέλωμα χώθηκε στο στόμα του. Το κατάπιε. Σώπασε. Εκείνη προχώρησε. Διέσχισε έναν ανεμοστρόβιλο από κιτρινισμένα χαρτιά. Φύλλα από παρτιτούρες, διορθωμένα γραπτά από μαθητικά τετράδια. Μουσικές ηχούσαν δυνατά μέσα στο κεφάλι της. Πέρασε δίπλα από το κλειστό πιάνο. “Reverie russe”, “Clochette du couvent”, Valse του Chopin Νο 10”...

 

Στάθηκε λίγο, με το αριστερό χέρι σχημάτισε στο κενό μια συγχορδία. Τελευταία το μικρό δαχτυλάκι τη δυσκόλευε.

 

Άρχισε να μπαινοβγαίνει σε όλα τα δωμάτια. Όσο μετακινιόταν, τόσο μεγάλωνε ο χώρος και τόσο της φαινόταν αγνώριστος. Περιπλανήθηκε ώρα πολλή ώσπου μπήκε σ’ ένα δάσος και συνέχισε να περπατά σαν να μην έπρεπε να σταματήσει.

 

Την έσπρωχνε ένα αεράκι. Ανήσυχοι ίσκιοι μετακινούσαν το μονοπάτι. Κοντοστάθηκε. Φαινόταν αναποφάσιστη. Την συνεπήρε και το θρόισμα των φύλλων. Σαν να ξεχάστηκε. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα στην ίδια θέση. Ύστερα κοίταξε γύρω αποκαμωμένη. Είδε ένα φύλλο να πέφτει και μια παράξενη ιδέα την κυρίευσε: να το γευτεί. Άπλωσε διστακτικά τα χέρια κι αίφνης το ψυχρό πράσινο των κωνοφόρων εισέβαλε εντός της. Ακινητοποιήθηκε.

 

Στο πρόσωπο διαφάνηκε ανεπαίσθητο ένα χαμόγελο της παιδικής της ηλικίας.

Η πόρτα άνοιξε. Ένα άσπρο σύννεφο. Οι γιατροί βγήκαν από το δωμάτιο.

“... Συλλυπητήρια! Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δεν επανήλθε”.


 

 

ΑΛΦΑ VECHIO

Ο ΨΥΧΟΒΓΑΛΤΗΣ

Χιονίζει σκόνη... Μπρος στη λευκή πόρτα του τμήματος μαθησιακών δυσκολιών περιμένει, με το κεφάλι σε μέλλοντες ατετέλεστους, ο ήπιων τόνων Άλφα Vechio, μικρογραφία ένοχου οσιομάρτυρα των καιρών. «Έξυπνος» -λέει η δασκάλα- «έχει πολλές γνώσεις μα αργός∙ πολύ αργός. Ώσπου να γράψει… ώσπου να πει… σου βγάζει την ψυχή».

 

Μετά από αλλεπάλληλες σταθμισμένες και μη δοκιμασίες, οι ειδικοί αποφάνθηκαν : «...έλλειψη συμβατότητας με την ηλεκτρονική ταχύτητα και ποσότητα στον παραδοσιακό τρόπο εκπαίδευσης».

 

«Αν γινόταν κάτι να αλλάξει στο σπίτι, στο σχολείο, στον εαυτό σου, στον κόσμο Άλφα Vechio, τι θα επιθυμούσες να ήταν αυτό;»

 

Χαμογελάει συνωμοτικά. «Να καταστρέφονταν όλα τα ρολόγια» Ύστερα σοβαρεύει.

 

«Να ήταν όπως παλιά. Να υπήρχαν δεινόσαυροι... Να μη γράφαμε τόσο πολύ... Να κάναμε πιο πολλή γυμναστική...»

 

Συμπέρασμα: η ασυνείδητη γνώση του Άλφα Vechio του ψυχοβγάλτη περί θαυμάτων, προϋπόθεση για τη διδασκαλία της υποθετικής πρότασης στη Β΄ δημοτικού.

 
 

 

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ Β΄

Κάθε πρωί τινάζει από πάνω της την ταξιδιωτική σκόνη, ορθώνει το αποσυναρμολογημένο ανάστημα εισπνέοντας μνήμες αόριστες, φέρνει στο νου φράσεις από το curiculum vitae επιτυγχάνει την καθετότητα «πριν έρθω στον κόσμο με διεκδικούσαν ένα γεράκι μια γυναίκα και μια θάλασσα» «...όταν με συνέλαβαν έπρεπε να διαλέξω ή να αποδράσω ή να γεννηθώ. Συνέβη άνοιξη από τότε αλλεπάλληλες γεννήσεις» «...συνωμοσία ασυνειδήτου θέλησε να αγαπηθώ από τη μητέρα» «...βοήθησα στην ενηλικίωση του πατέρα» «...το σπίτι είχε πάντοτε κάποιο ελάττωμα» «κήπος ποτέ δεν υπήρξε όμως τα κοτσύφια και η αυτοσχέδια κούνια στο πεύκο του υπήρξαν...»

 

Στο προχώρημα της μέρας εναρμονίζεται με το νόμο της βαρύτητας εργάζεται βαδίζει έρπει τρέχει ανεβαίνει κατεβαίνει φεύγει έρχεται διεκπεραιώνει μακραίνει χάνεται επανεμφανίζεται συνδράμει.

 

Ανεξήγητα κάποτε ελαττωματική κίνηση την οδηγεί σε ανατροπή∙ στο κενό να υφαίνει σωτηρίας νήμα αόρατο ώσπου...

 
 
 
 

 

Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος Τα παραπάνω πεζοποιήματα είναι από το βιβλίο της Γιολάντας Σακελλαρίου Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Η Γιολάντα Σακελλαρίου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται ως λογοπεδικός. Σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και λογοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο VI (Pierre et Marie Curie) στο Παρίσι. Είναι διδάκτορας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και ασχολείται με τις δυσκολίες του γραπτού λόγου παιδιών, εφήβων και ενηλίκων. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στην ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου από τις εκδόσεις Μαλλιάρης- παιδεία, Θεσσαλονίκη 2006. Η Logotexnia21 την ευχαριστεί πολύ για την άδεια αναδημοσίευσης.


© Γιολάντα Σακελλαρίου + Εκδόσεις Γαβριηλίδης

 

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails