Γιολάντα Σακελλαρίου, 8 αδημοσίευτα ποιήματα

Foto_by_Billy_Alexander

Εσωτερικός αιφνίδιος άνεμος

σεντόνι λευκό ιστίο της νύχτας

Τόπος παράξενος…

Μνήμες εύθραυστων φωνημάτων

της στιγμής το αβέβαιο σύνορο

Κραυγή διαρρηγνύει

το πορφυρό των Μυκηνών σκοτάδι

Το σπέρμα συνθλίβεται

Σε σκιερά φυλλώματα υποψία

νέου παλμού ζωής αιωρείται

 

Ανάβουν τους πυρσούς στο βωμό

Ευωδιάζει το θυμίαμα

 

(Μα) εμένα δε με γέννησε ποτέ

            η Κλυταιμνήστρα

 
 

 

Η άλλη Πηνελόπη

 

Έτσι τη θέλησε ο μύθος

φαντασιώσεις να υφαίνει στωικά

που τρέφουν την επιθυμία.

Να αντέξει ο Οδυσσέας το ανίερο

- τάχα για την πατρίδα-

Πίστη αφοσίωση θυσία

αυτά λέγαν

και την επαινούσαν

γιατί γνώριζαν

πως χάρη σε κείνη

είναι ήρωας.

Όμως η ίδια σιωπά...

 

(ποιήματα υφαίνει)

 

και μόνο ισχυρίζεται

πως είναι ψευδώνυμο το «Πηνελόπη»

στο διαδίκτυο

 
 
 

Παγοδρόμιο Γηροκομείου

 

«Οι μουσικοί! Ήρθαν οι μουσικοί.

Τα παπούτσια μου…

Παρακαλώ∙ τα παπούτσια μου»

 

Με χαμόγελο συγκατάβασης

η Ναϊρί από τη Γεωργία

σπρώχνει την αναπηρική πολυθρόνα

στη λευκή πίστα∙ για ένα βαλς

 
 
   

             Β΄ Δημοτικού

 
 

Περνάει περνάει το σχολικό

 

χάνεται μες στον κουρνιαχτό

 

ουρλιάζει χάνεται

   

Α΄ κοράκι:

«μαύρο χιόνι μαύρο χιόνι

 

τα μαλλάκια της παγώνει»

   
 

Κόκκινο ψέμα η ζωγραφιά

 

γαλάζιο η μοναξιά των διαλειμμάτων

 

Κρύσταλλοι σωματικών εκκρίσεων

 

έκρηξη το κουδούνι

 

Η μπάλα επίμονη στους τοίχους...

   

Β΄ κοράκι:

«γαλάζια παντοφλάκια

 

κόκκινα παντοφλάκια άδεια»

   

Α΄ κοράκι:

«μαύρο χιόνι μαύρο χιόνι

 

τα χεράκια της παγώνει»

   
 

Ορθογραφία: δεν παίρνουμε

 

τα πράγματα των άλλων

 

Μελέτη περιβάλλοντος: δεν κοιτάμε

 

από το παράθυρο

 

Σκέφτομαι και γράφω: δελτίο καιρού

   

Α΄ κοράκι:

«μαύρο χιόνι μαύρο χιόνι

 

την καρδούλα της παγώνει»

   
 

«Οχτώ και τρία! Ο χ τ ώ

κ α ι   τ ρ ί α ;

 

Ρωξάνη, μ’ ακούς;»

 

* * *

 

Μια φέτα καρπούζι

οι βροχούλες της άνοιξης…

 

Τα νοτισμένα ίχνη σου στην άσφαλτο

κλέβουν τροχοί τρελών αυτοκινήτων

 

Στο αναφιλητό των υαλοκαθαριστήρων

ξεπλένεται το ασύμπτωτο

 
 

 

* * *

 

Το μπλε πανωφόρι σου στη ράχη

της καρέκλας σιωπηλό

-περιτύλιγμα ακινησίας-

μοιάζει αναμονή

Η καλύπτρα χάσκει

σε ξύλινους ώμους πάνω

σ' ακούω να γελάς∙ σε κρύβει

 

Αύριο θα σ' το στείλω

με το ταχυδρομείο

 
 
 

Τοπίο

 

Ανάβουν οι λέξεις στις προκυμαίες

                                   της μνήμης

Ρυθμικό ροκάνισμα αόρατου

                  τρωκτικού

              αλλάζει το χώρο

                              Ριγούν

                    οι καθρέφτες

στα μάτια των τίγρεων

 

Να ερχόταν η άμπωτη...

 
 

Ύβρις

 

Κάποτε κοιτώντας τη σελήνη

αφουγκράζεσαι…

Στα βυθισμένα υπερωκεάνια

       των μεταστάντων

άθελά σου

ψηλαφώντας ίχνη

επινοείς collages

σε μέλλοντες τετελεσμένους

 

Πηλός και ασήμι

              Κάποτε

 
 

Η Γιολάντα Σακελλαρίου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται ως λογοπεδικός. Σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και λογοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο VI (Pierre et Marie Curie) στο Παρίσι. Είναι διδάκτορας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και ασχολείται με τις δυσκολίες του γραπτού λόγου παιδιών, εφήβων και ενηλίκων. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στην ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου από τις εκδόσεις Μαλλιάρης- παιδεία, Θεσσαλονίκη 2006. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορεί το βιβλίο της Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος, αποσπάσματα του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
© Γιολάντα Σακελλαρίου

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails