Γιάννης Καλογερόπουλος, Διαπραγματεύσεις

Αυτοπροσωπογραφία, λαδοπαστέλ σε καμβά, 160Χ120cm, Νίκος Γυφτάκης

 

Λοιπόν, ας διαπραγματευτούμε. Υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας, νομίζω. Έχω την κάθε καλή διάθεση να συμβιώσουμε, ή και να αγαπηθούμε ακόμα. Όχι, ε; Ακούω τότε. Τι προτείνετε εσείς; Μια στιγμή, μια στιγμή, όχι όλοι μαζί, σας παρακαλώ, δεν μπορώ να σας καταλάβω. Μη. Σταματήστε, σας λέω, μη φωνάζετε, τουλάχιστον όχι όλοι μαζί. Θέλετε μήπως να φύγω; Θα μου απαντήσετε; Γιατί μιλάτε ψιθυριστά; Δεν είναι καθόλου ευγενικό εκ μέρους σας αυτό, τυγχάνει να είμαι ο οικοδεσπότης εδώ, έχω το δικαίωμα να... Όχι, όχι, συγγνώμη, συγχωρέστε με, δεν το εννοούσα. Δεν ξέρω πώς τόλμησα να ξεστομίσω κάτι τέτοιο, πιστέψτε με, πραγματικά δεν ξέρω, δεν είχα πρόθεση, ζητώ συγγνώμη.

 

Ας κάνουμε μια νέα αρχή. Συμφωνείτε; Ας πούμε λοιπόν ότι εγώ ζητάω να μένω μόνος μου δύο ώρες την ημέρα, τι θα λέγατε εσείς; Και ίσως λιγάκι ακόμα το βράδυ. Θυμάστε παλιότερα που ερχόσασταν επίσκεψη μόλις νύχτωνε; Γιατί γελάτε; Δεν υπήρξα καλός οικοδεσπότης; Έκανα κάτι που σας πείραξε; Το αλκοόλ ίσως; Ή μήπως ο καπνός; Τις άλλες μου παρέες πάντα τις απέφευγα, ήξερα πως σας ενοχλούσαν, ακόμα και αν κάποιος απ' αυτούς με ζητούσε, εγώ δεν απαντούσα, δεν άνοιγα την πόρτα, όσο επίμονα και αν χτυπούσε το κουδούνι. Προσπαθούσα πάντα να έχω τον κατάλληλο φωτισμό, την καλύτερη μουσική μόνο για σας. Όχι, αυτό που λέτε δεν είναι αλήθεια, δεν το έκανα για μένα, για εσάς το έκανα, πιστέψτε με.

 

Σταματήστε, σας παρακαλώ, να τριγυρνάτε στο χώρο, καθήστε λίγο ακίνητοι σε ένα σημείο, ζαλίζομαι. Καθήστε, δεν μπορεί, θα βρούμε μια λύση που να μας ικανοποιεί όλους. Ας δείξουμε λίγη καλή διάθεση. Ας συζητήσουμε, πάντα βοηθάει ο διάλογος. Πείτε μου εσείς... Τι επιθυμείτε; Πείτε μου να ξέρω, να δω αν μπορώ να το αντέξω. Δεν σας συμφέρει ο αφανισμός μου. Το ξέρω ότι σας αρέσει η παρέα μου, με έχετε ανάγκη και το ξέρετε. Μη φωνάζετε όμως, σας παρακαλώ, ας προσπαθήσουμε να συμπεριφερθούμε πολιτισμένα, μη φωνάζετε. Αρκετά! Μπορώ και εγώ να φωνάξω. Με ακούτε τώρα, ε; Δεν το περιμένατε αυτό από μένα, είδατε όμως πως μάλλον δεν με ξέρετε καλά;

 

Πάμε πάλι από την αρχή. Ακόμα μια φορά. Ας ελπίσουμε πως θα είναι η τελευταία. Πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Στο αίτημά μου για δύο ώρες μοναξιά την ημέρα. Τι είναι δύο ώρες μπροστά στις εικοσιτέσσερις; Μου αρκούν, θαρρώ. Και εσείς δεν χρειάζεται να φεύγετε, θα μπορούσατε ίσως να πηγαίνετε στο δίπλα δωμάτιο και να ξεκουράζεστε ή, ίσως, ακόμα καλύτερα, στην κουζίνα, όπου θα φροντίζω πάντα να υπάρχει αρκετό φαγητό και ποτό για εσάς. Μπορούμε να το δοκιμάσουμε ίσως στην αρχή και, αν όλα πάνε καλά, που είμαι βέβαιος πως όλα θα πάνε καλά, το κρατάμε, αλλιώς ξεκινάμε τις διαπραγματεύσεις από την αρχή, ακόμα μια φορά.

 

Εγώ είμαι αισιόδοξος. Όλα θα πάνε καλά. Προτείνω να πιούμε σε αυτό. Σε μια καινούρια αρχή συμβίωσης. Ας πιούμε λοιπόν. Τι θα λέγατε να βάζαμε και λίγη μουσική να χορέψουμε; Σκεφτείτε το, επιστρέφω αμέσως, σερβιριστείτε μόνοι σας.

 

Να με πάλι, ετοίμασα κάτι πρόχειρο να τσιμπήσουμε. Μια στιγμή όμως, πού πήγαν όλα τα ποτά; Ήταν γεμάτη η κάβα, το θυμάμαι. Μην τα πετάτε στο πάτωμα, θα γεμίσει ο τόπος γυαλιά, προσέξτε, σας παρακαλώ, το χαλί, κι εσείς εκεί, μην πατάτε στους τοίχους με τα παπούτσια, μην κρεμιέστε από τα φώτα. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ. Είχαμε συμφωνήσει, νομίζω, να κάνουμε μια νέα αρχή, μην επιστρέψουμε στα παλιά, σας παρακαλώ, όχι πάλι. Ας ξεχάσουμε εν τη γενέσει του το όλο θέμα, σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ. Σας παρακαλώ.

 

Δεν καταλαβαίνετε, βλέπω. Συνεχίζετε, δεν σας νοιάζει καθόλου πώς με κάνετε να νιώθω. Ε, λοιπόν βαρέθηκα. Ναι, βαρέθηκα. Δεν σας αντέχω άλλο. Δε σέβεστε τίποτα. Κουράστηκα να προσπαθώ μόνο εγώ για όλους μας, είναι πια πάνω από τις δυνάμεις μου, κάποτε το έβρισκα ενδιαφέρον, μου έδινε ένα κίνητρο, αλλά φαίνεται πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Δεν με νοιάζει πια. Εγώ θα κάτσω εδώ στη γωνία μου και κάντε ό,τι καταλαβαίνετε εσείς. Δεν με νοιάζει πια. Αδιαφορώ. Κουράστηκα. Δεν είστε άξιοι πια ούτε για την παρατήρησή μου, θα αράξω εδώ πέρα και δεν δίνω δεκάρα για κανέναν σας, αφού έτσι το θέλετε. Αδιάφοροι εσείς; Αδιάφορος και εγώ. Να δούμε ποιος θα επικρατήσει στο τέλος. Ή εσείς ή εγώ. Όλοι μας, πάντως, αποκλείεται. Θα έχουμε απώλειες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

 

Δεν ιδρώνει το αυτάκι σας βλέπω, δεν σας νοιάζει, συνεχίζετε την γιορτούλα σας εσείς. Καλά λοιπόν, κι εγώ θα κάτσω εδώ στη γωνία μου. Μπα, τι ακούω; Κουδούνι ήταν αυτό; Έχουμε επισκέψεις; Κουδούνι ήταν. Το ακούσατε και εσείς, μην προσπαθείτε να το κρύψετε, βλέπω τον τρόμο στο βλέμμα σας. Ποιος να είναι άραγε; Μόνο αν ανοίξουμε την πόρτα θα μάθουμε, ναι, μόνο αν ανοίξουμε την πόρτα, είναι ο μόνος τρόπος, κάντε στην άκρη, σας παρακαλώ, αφήστε με να φτάσω ως εκεί, δεν με ρίχνετε τόσο εύκολα πια. Είμαι αποφασισμένος, θα ανοίξω την πόρτα, δεν είναι σωστό να αφήνουμε κάποιον, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας επισκεφθεί, να περιμένει έξω μες στο κρύο. Αλήθεια, τι καιρό να έχει εκεί έξω; Λέτε όντως να κάνει κρύο; Δεν έχετε και εσείς την περιέργεια να μάθετε; Όχι; Μα, θα δείτε, θα είναι τόσο όμορφα, θα μάθουμε τα νέα από τον έξω κόσμο. Ούτε που να το σκέφτεστε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανοίξω, εσείς είχατε την ευκαιρία σας και την χάσατε. Εγώ ήμουν καλός μαζί σας αλλά εσείς δεν το εκτιμήσατε. Τώρα είναι η σειρά μου. Ανοίγω, λοιπόν.

 

Πάνω στην ώρα, να πω καλημέρα;


 

 

Ο Γιάννης Καλογερόπουλος γεννήθηκε το 1983 στην Πάτρα. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γράφει για ό,τι βλέπει, διαβάζει και ακούει στο blog No14me. Έχει συνεργαστεί  με το mixtape.gr και με το ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και την ανάγνωση Bookstand. Κάθε Σάββατο η εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» φιλοξενεί τη στήλη του για το βιβλίο, Αφορμή, στο ένθετο «Διαδρομές». Στις σελίδες της Logotexnia21 μπορείτε να δείτε κάποιες αναδημοσιεύσεις από το blog του, No14me. Η Logotexnia21 τον ευχαριστεί για τις «Διαπραγματεύσεις», το πρώτο κείμενο που υπογράφει ως Γιάννης Καλογερόπουλος. Η φωτογραφία που συνοδεύει τις «Διαπραγματεύσεις» είναι αυτοπροσωπογραφία του Νίκου Γυφτάκη.


© Γιάννης Καλογερόπουλος

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails